عمده ترین ویژگی این نوع اختلال ترس از آینده می باشد. ترسی بی اساس و بدون دلیل که ممکن است به سراغ هر فردی بیاید. فرد بیمار مدام در افکار منفی به سر می برد. موضوعاتی مانند بیماری فرزند، مرگ نزدیکان، اخراج از محل کار و … افکار همیشگی این افراد می باشند. افراد مضطرب مدام موضوعاتی نامعلوم که اساس و پایه واقعی ندارند، می اندیشند. این اضطراب به هیچ موقعیتی بستگی ندارد به همین دلیل است که به آن اضطراب فراگیر می گویند. نشانه های این بیماری ناتوانی در تصمیم گیری، عدم تمرکز، حساسیت و وسواس زیاد، تعرق زیاد، اختلال در خواب، تنش مداوم عضلانی است.

بیماران مبتلا به GAD در مورد بسیاری از جنبه های زندگی روزانه خود اضطراب مستمر و بیش از حد دارند. اغلب آنها علائم جسمی از جمله خستگی و فشار عضلانی را تجربه می کنند. به همین دلیل بیماران قبل از مراجعه به روانپزشکی، به پزشک عمومی مراجعه می کنند زیرا بر این باور هستند که علائم آنها نشانه هایی بر بیماری های جسمی است.

5 تا 9 درصد امکان دارد هر فرد دچار این استرس شود. میزان اختلال اضطراب فراگیر در زنان بیشتر از مردان می باشد. یک سوم از افراد مبتلا به این اختلال در خانواده خود سابقه این بیماری را دارند. علائم استرس و اضطراب در کودکی قابل تشخیص است و بازه شروع این بیماری معمولا از 30 سالگی می باشد.

تشخیص و معیارهای DSM-5:

• اضطراب و نگرانی غیر قابل کنترل در مورد رویدادها و فعالیتهای مختلف روزانه بیشتر از 6 ماه
• مشکل در کنترل نگرانی
• احساس بی قراری ، خستگی، تحریک پذیری ، فشار عضلانی ، بی خوابی بیشتر از 3 ماه
• اختلال روانی یا تشخیص روانپزشک
• علائم آن باعث اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی می شود.

روش های درمانی:

• موثر ترین درمان، دارو درمانی و روانپزشکی و درمان شناختی رفتاری می باشد.
• CBT
• SSRI به عنوان مثال (سرترالین ، سیتالوپرام) یا SNRIبه عنوان مثال) ونلافاکسین)
• همچنین می توان دوره کوتاه ای بنزودیازپین ها یا تقویت با بوسپیرون را در نظر گرفت.
• TCA و MAOI که بسیار کمتر استفاده می شود.