Post Tromatic stress Disorder یکی دیگر از انواع اختلالات اضطرابی است. این اختلال زمانی بروز می کند که برای فرد حادثه یا سانحه ای به دور از تحملش رخ دهد. محرک های ایجاد کننده این سندروم در اغلب افراد علائم مرضی پریشانی را بر می انگیزند. جنگ، زلزله (بلایای طبیعی)، جن و روح، وحشت، حوادث رانندگی از ضایعه های روانی هستند که ممکن است استرس پس از سانحه را در فرد ایجاد نمایند.

PTSD با ایجاد علائم متعدد پس از قرار گرفتن در معرض یک یا چند رویداد آسیب زا مشخص می شود. این بیماری معمولا با کابوس، کناره گیری، تغییرات منفی در افکار و خلق و خوی و افزایش برانگیختگی همراه است. علائم این بیماری حداقل یک ماه طول می کشد و ممکن است بلافاصله پس از آسیب روحی یا با کمی تاخیر ایجاد شود.

8 درصد امکان دارد هر فرد در طول عمر خود دچار استرس پس از سانحه شود. زنان بیشتر در معرض ابتلا به این اختلال هستند و دلیل آن می تواند خشونت های جنسی و تجاوز به آنها باشد.

همانطور که بیان شد، این بیماری ممکن است کمی بعد از سانحه ظهور کند. بر اساس نتایج به دست آمده معمولا تا 3 بعد از سانحه این بیماری در فرد شروع می شود. 50 درصد مبتلایان به این استرس تقریبا بعد از سه ماه بهبودی کامل پیدا می کنند. 80٪ از بیماران مبتلا به PTSD دارای اختلال روانی دیگری هستند (مثلاً MDD، اختلال دو قطبی، اختلال اضطراب، اختلال در مصرف مواد).

تشخیص و معیارهای DSM-5

• هجوم مکرر در تجدید تجربه مجدد این رویداد از طریق خاطرات، کابوس ها یا واکنش های جدا کننده (فلاش بک)، پریشانی شدید در معرض نشانه های مربوط به آن سانحه یا واکنشهای فیزیولوژیکی به نشانه های مربوط به آن حادثه.
• فرد مبتلا حداقل دو مورد از علائم ذیل را دارد: فراموشی، احساسات منفی از خود / دیگران / جهان، خود آزاری، احساسات منفی (به عنوان مثال: ترس ، وحشت ، عصبانیت ، گناه) ، آندونیا ، احساس جدا شدن / بیگانگی ، عدم توانایی در احساسات مثبت.
• این علائم منجر به اختلال قابل توجه در عملکرد اجتماعی یا شغلی می شود.

درمان:

• داروهای ضد افسردگی درجه یک: SSRI ها (به عنوان مثال ، سرترالین ، سیتالوپرام) یا SNRI ها (به عنوان مثال ، ونلافاکسین)
• Prazosin ، آنتاگونیست گیرنده α1 ، کابوس ها و پرفشاری را هدف قرار می دهد.
• CBT
• خانواده درمانی